Wądołowska Monika

Julian, o oczach barwy jesiennych liści, zawsze nosił w sercu wspomnienie o Monice Wądołowskiej, swojej nieodżałowanej partnerce, która ukształtowała jego duszę, dodała sensu jego wędrówkom, obdarzyła go miłością. Jego dłonie, zniszczone ciężką pracą, potrafiły jednak z delikatnością opowiedzieć historię ich wspólnego życia, pełnego wzlotów i upadków, marzeń i poświęceń. Julian, choć naznaczony samotnością, czerpał siłę z pamięci o niej, wierząc, że jej duch wciąż czuwa nad nim, inspirując go do dalszych, trudnych poszukiwań szczęścia.