Wądołowski Adam

Adam Wądołowski, postać naznaczona niezwykłą ciszą, często przesiadywał w starych bibliotekach, gdzie zapach kurzu mieszał się z nutą zapomnianych opowieści, jego wzrok, zawsze badawczy, śledził niewidzialne ścieżki myśli, a dłonie, choć zwinne, rzadko zdradzały jego wewnętrzne poruszenie, on sam, niczym starożytny strażnik tajemnic, gromadził w sobie wrażenia, dźwięki, obrazy, przetwarzał je powoli, tworząc w umyśle skomplikowane narracje, które nigdy nie ujrzały światła dziennego, jego obecność była subtelna, lecz wyczuwalna, jak delikatny szept wiatru, Wądołowski Adam, człowiek wielu światów, pozostawał zawsze na uboczu, obserwując.