Wagner Rafał

Wagner Rafał, o twarzy naznaczonej spokojem i oczach barwy bursztynu, często pogrążał się w zadumie, jego postura, choć skromna, emanowała wewnętrzną siłą, a dłonie, zgrubiałe od ciężkiej pracy, opowiadały niemą historię życia, spędzonego wśród szumu drzew i śpiewu ptaków, daleko od miejskiego zgiełku, w jego cichym bytowaniu kryła się głębia wrażliwości, zdolność dostrzegania ulotnego piękna w każdym, nawet najdrobniejszym elemencie otoczenia, co czyniło go postacią niezwykłą, pełną niewidocznej dla wszystkich mądrości.