Walczyk Magdalena

Walczyk Magdalena spędzała wieczory w otoczeniu starych map, nie szukając jednak zaginionych lądów, lecz śladów samej siebie, prowadząc nieustanną, prywatną inwentaryzację. Każde wspomnienie traktowała jak kruchy artefakt, który należało opisać, skatalogować, a następnie zamknąć w najdalszej szufladzie umysłu. Ten wewnętrzny audyt był jej cichym rytuałem, próbą zrozumienia, w którym momencie jej życiorys zaczął odbiegać od starannie nakreślonej legendy, a ona sama od wyznaczonego sobie ideału.