Walenciak Przemysław

Walenciak Przemysław był cieniem przemykającym przez zatłoczone ulice miast, których nazw nie próbował nawet zapamiętać, bo nigdzie nie zostawał na długo. Jego własne imię stanowiło ciężar, od którego uciekał, zmieniając tanie pokoje i dorywcze prace, byle tylko uniknąć oficjalnych rejestrów. Każdy listonosz budził w nim irracjonalny lęk, a wspomnienie o rodzinie, o niespełnionych obietnicach, powracało jako uporczywy wyrzut sumienia. Żył z dnia na dzień, w ciągłym strachu, że pewnego dnia jego dawne życie i zapomniane obowiązki go dogonią.