Wąsewicz Krystian

Wąsewicz Krystian poruszał się po obrzeżach miasta niczym cień, a jego spojrzenie, wiecznie zamglone od taniego trunku, zdradzało pogoń za chwilowym zapomnieniem w chemicznym uścisku. Miał niepokojący talent do przywłaszczania sobie cudzych przedmiotów, które błyskawicznie zamieniał na kolejne ulotne uniesienia, mające zagłuszyć wewnętrzną pustkę. Był człowiekiem, który dawno temu zgubił swoją drogę, pogrążonym w uzależnieniu i mroku własnych, desperackich wyborów.