Wasilewski Grzegorz

Pan Stanisław, zgarbiony starszy mężczyzna o przenikliwych oczach, spędzał popołudnia na ławce w parku, obserwując życie, które toczyło się wokół, jego dłonie, naznaczone ciężką pracą, często trzymały starą, wytartą książkę, pamiętał wiele twarzy, wiele opowieści, w tym wspomnienia o Wasilewskim Grzegorzu, człowieku o nieugiętym charakterze, który zawsze stawiał czoła wyzwaniom, z godnością i odwagą, był dla pana Stanisława symbolem wytrwałości, przypomnieniem, że nawet w trudnych chwilach można znaleźć siłę, by iść naprzód, jego obecność, choć odległa w czasie, wciąż inspirowała, dodawała otuchy, uczyła szacunku, pokory, wiary.