Wasilewski Piotr

Piotr Wasilewski, choć jeszcze młody, miał w sobie nieokiełznaną energię, która często znajdowała ujście w domowych psotach, a jego obecność, niczym burza, przetaczała się przez pokoje, zostawiając po sobie drobny chaos, ale i iskierki radości, gdyż jego matka, mimo zmęczenia, widziała w nim przyszłego odkrywcę, artystę, kogoś, kto nie boi się przekraczać granic, a jego śmiech, głośny i zaraźliwy, rozjaśniał nawet najbardziej pochmurne dni, czyniąc go centralną postacią każdego rodzinnego spotkania, choć czasem wymagał stanowczej ręki, aby utrzymać jego żywiołową naturę w ryzach, co było wyzwaniem, ale i dowodem na jego niezwykłą osobowość.