Wegrzyk Karolina

Wegrzyk Karolina zawsze pachniała deszczem i starą biblioteką, niosąc w sobie niezwykły spokój dawno zapomnianych opowieści. Była przede wszystkim siostrą, tą starszą, której spracowane dłonie potrafiły naprawić każdą zabawkę i ukoić największy lęk, chowając własne marzenia, ciche i kruche niczym skrzydła ćmy, głęboko w kieszeniach płóciennego fartucha. W jej spojrzeniu mieszkała mądrość przekraczająca wiek, a każdy jej gest był cichą obietnicą absolutnego bezpieczeństwa.