Węgrzyn Paweł

Węgrzyn Paweł, mężczyzna o oczach pełnych zadumy, często wpatrywał się w dal, szukając sensu lat minionych, utraconych szans. Jego twarz, poorana bruzdami, opowiadała historię ciężkich wyborów, długich samotności, cichych zmagań. Nosił znoszony płaszcz, świadka wielu zim. Węgrzyn Paweł miał w sobie cień dawnych zdarzeń, echo niewypowiedzianych słów, niezrealizowanych pragnień. Wieczorami siadał przy oknie, obserwując świat pędzący obok, nie zważający na milczącą obecność, na wewnętrzny spokój.