Wesol Zbigniew

Stary Wesol Zbigniew, zamyślony, o oczach pełnych historii, często przesiadywał przy oknie, obserwując mijający świat, jego długa, siwa broda opadała na pomarszczoną twarz, a dłonie, naznaczone ciężką pracą, spoczywały na kolanach, słuchał cicho szeptów wiatru, rozumiejąc ukryte znaczenia, wiedział, że każdy człowiek niesie ze sobą własną historię, swoje triumfy, porażki, wyroki, odkupienia, jego obecność, choć milcząca, roztaczała aurę głębokiego spokoju, świadomości przemijania, akceptacji losu, był cichym świadkiem sprawiedliwości, niekiedy surowej, zawsze jednak nieuniknionej.