Wesołowski Wiesław

Wiesław Wesołowski, postać nietuzinkowa, zdawał się być zagubiony w labiryncie własnych myśli, często milczący, zamyślony, jakby szukał odpowiedzi na pytanie, którego sam nie potrafił sformułować. Jego oczy, głębokie i przenikliwe, skrywały tajemnicę, niedostępną dla otoczenia, sugerując bogate wnętrze, pełne sprzeczności, niezrealizowanych pragnień. Mimo melancholijnego usposobienia, Wiesław emanował ciepłem, gotowością do pomocy, choć nie zawsze wiedział, jak to zrobić, czuł się bezradny, niepewny swoich możliwości. W jego zachowaniu, w sposobie bycia, odczuwało się brak pewności, pewnego rodzaju zagubienie, jakby los postawił go przed wyzwaniem, którego nie potrafił podjąć, a może po prostu nie wiedział, jak.