Wiaderek Andrzej

Andrzej Wiaderek, człowiek o twarzy naznaczonej zmęczeniem, sprawiał wrażenie kogoś, kto dźwiga na barkach ciężar, niewidoczny dla postronnych, jego spojrzenie, choć pozornie obojętne, skrywało głęboko zakorzeniony niepokój, nerwowe ruchy rąk zdradzały napięcie, które towarzyszyło mu nieustannie, unikał kontaktu wzrokowego, jakby bał się, że ktoś dostrzeże w jego oczach prawdę, której tak usilnie strzegł, cichy głos, rzadko zabierający głos w rozmowie, dodawał mu aury tajemniczości, a jego obecność, mimo wszystko, wywoływała nieokreślone uczucie dyskomfortu, pozostawiając po sobie pytania bez odpowiedzi.