Wiczkowski Cezary

Wiczkowski Cezary, postać o przenikliwych oczach i wiecznie zamyślonej twarzy, często widywany był w starych kawiarniach, gdzie w milczeniu rozważał upływające chwile, jakby każda nieodrobiona godzina z przeszłości pozostawiała w nim trwały ślad, nadając mu aurę subtelnej melancholii, która otaczała go niczym mgła, sprawiając, że wydawał się odległy, choć zawsze obecny, pogrążony w swoim wewnętrznym świecie, gdzie czas płynął inaczej, gdzie liczyły się te chwile, które minęły, te, których nie zdołał wykorzystać, definiujące jego cichą, refleksyjną naturę, jego poszukiwanie sensu w przemijaniu.