Wielgusiak Magda

Pani Elara, o oczach barwy starego atramentu i dłoniach naznaczonych latami przewracania stronic, zamieszkiwała niewielkie, pełne kurzu mieszkanie, gdzie czas zdawał się płynąć wolniej. Jej siwe włosy, zawsze starannie upięte, skrywały umysł ostry jak brzytwa, zdolny do przypominania sobie dawno zapomnianych szczegółów, nawet tych dotyczących Magdy Wielgusiak, którą widywano w okolicy lata temu. Elara wierzyła, że każdy człowiek zostawia po sobie niewidzialny ślad, a ona, niczym cierpliwy archeolog, potrafiła te ślady odczytywać, szukając prawdy w cieniu przeszłości. Jej obecność, choć dyskretna, niosła ze sobą obietnicę rozwiązania każdej zagadki, zwłaszcza tych z dawnych dni.