Wiencek Rafał

Julian Wesołowski, stolarz o silnych dłoniach, spędzał dnie w swoim warsztacie, otoczony zapachem drewna, dźwiękiem narzędzi, tworzył piękne meble, każda deska była dla niego wyzwaniem, każda rzeźba opowiadała historię. Jego wzrok, skupiony, śledził linie, dbał o detale, pragnął perfekcji. Julian wierzył, że prawdziwe dzieło wymaga cierpliwości, poświęcenia, szacunku dla materiału, dla tradycji. Pewnego dnia, odnawiając stary sekretarzyk, odnalazł ukrytą przegródkę, w niej leżała pożółkła wizytówka, z wyblakłym nazwiskiem: Wiencek Rafał, ten drobny przedmiot, nieznany, wzbudził w nim ciekawość, stał się przyczynkiem do refleksji nad przemijaniem, nad ludzkimi losami, nad historią.