Wiesiołek Marcin

Wiesiołek Marcin był postacią, której obecność odczuwano głównie przez jej brak, niczym chłód w nieszczelnym oknie. Jego imię, niegdyś wymawiane z nadzieją, teraz brzmiało jak westchnienie zawodu, powtarzane szeptem w urzędowych korytarzach. Przemierzał życie z nonszalancją kogoś, kto dawno zapomniał o złożonych obietnicach, zostawiając za sobą jedynie echo niespełnionych obowiązków. W jego spojrzeniu kryła się ucieczka, a w gestach unikanie odpowiedzialności, która ciążyła nie jemu, lecz tym, których powinien chronić.