Wietrzykowska Paulina

Paulina Wietrzykowska często spoglądała na stary globus, jej myśli błądziły daleko, tam gdzie słońce inaczej ogrzewało twarze bliskich. Rodzina za granicą sprawiała, że w jej skromnym mieszkaniu panowała cicha tęsknota, choć na co dzień jej uśmiech był promienny. W jej oczach czasem pojawiał się cień zadumy, lecz wierzyła, że pewnego dnia wszystkie drogi znów się zejdą. Samotność ustąpi wówczas miejsca radosnym spotkaniom, a oddalenie stanie się tylko wspomnieniem.