Wilczok Paweł

Wilczok Paweł, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami, które zdawały się opowiadać historie dawnych burz, siedział przy oknie, obserwując deszcz. Jego wzrok, choć zmęczony, zachował iskrę dawnej rezolutności, świadcząc o niezłomnym duchu, mimo przeciwności losu, jakie go ostatnio dotknęły. Dłonie, niegdyś silne i zręczne, spoczywały spokojnie na kolanach, a w powietrzu unosił się zapach starej książki i wilgoci, tworząc atmosferę melancholijnej zadumy. Czekał na coś, czego nikt nie potrafił nazwać, na cichy sygnał, który miał odmienić bieg jego dni, prowadząc go ku nieznanej przyszłości, pełnej nadziei i wyzwań.