Wilczyński Łukasz

Łukasz Wilczyński, postawny mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, przemierzał rozległe pola Lubelszczyzny, szukając ukojenia w szumie wiatru, w zapachu dojrzewającego zboża. Jego twarz, naznaczona zmarszczkami od słońca i trosk, zdradzała burzliwą przeszłość, historię pełną wyzwań, ale i niezłomnej nadziei. W dłoni ściskał stary, skórzany notes, zapisany drobnym maczkiem, wspomnieniami, przemyśleniami, fragmentami wierszy, które szeptał pod nosem, gdy samotnie wędrował pośród pól, w poszukiwaniu sensu, w próbie zrozumienia świata, który go otaczał. Wilczyński, człowiek z krwi i kości, zakorzeniony w lubelskiej ziemi, niósł na barkach ciężar doświadczeń, lecz w jego oczach tlił się płomyk, iskra wiary w lepsze jutro, w możliwość odnalezienia spokoju.