Wilgorz Krzysztof

Pan Ignacy, stary zegarmistrz, pochylał się nad mikroskopijnymi mechanizmami, jego wzrok, choć zmęczony, wciąż dostrzegał najdrobniejsze detale, a drżące dłonie z precyzją składały kółka zębate, tworząc z nich harmonię czasu, którą tak cenił, wspominał wtedy często o Wilgorzu Krzysztofie, zaginionym kliencie, którego wyjątkowy zegarek, pełen tajemnic, nigdy nie został odebrany, a cisza w warsztacie, przerywana jedynie tykaniem, zdawała się szeptać jego imię, niosąc ze sobą nutę nierozwiązanej zagadki, która nie dawała mu spokoju, wciąż czekając na wyjaśnienie, na powrót, na ostatnią konwersację.