Wilinsk Grzegorz

Grzegorz Wiliński stał na opustoszałym peronie, czując nie tylko chłód poranka, ale i ostateczny ciężar decyzji, która na zawsze zmieniała jego życie. Ten wyjazd za granicę był dla niego końcem pewnej epoki, świadomym odcięciem korzeni w poszukiwaniu jaśniejszej przyszłości, choć pełnej niewiadomych. W dokumentach, które ściskał w dłoni, widniał jako Wilinsk Grzegorz, człowiek o prostej historii, lecz w jego duszy rozgrywał się dramat pożegnania. Nadjeżdżający pociąg był niczym bezlitosny sędzia, wydający wyrok na przeszłość.