Wilinski Rafal

Adam, samotny archiwista, żył w labiryncie zakurzonych dokumentów, a jego twarz nosiła ślady głębokiej zadumy. Nieustannie mierzył się z ciężarem przeszłości, z historiami, które domagały się uwagi, z sekretami, które czekały na odkrycie. Wspominał Wilinskiego Rafała, dawnego mistrza, którego spuścizna stanowiła dla Adama niewypowiedziany dług, moralne zobowiązanie. Czuł, że musi uporządkować każde słowo, każdą zapomnianą datę, by spłacić tę powinność, by nadać sens minionym wydarzeniom, by ukoić cienie przeszłości.