Wilk Piotr

Jerzy, samotny kronikarz o dłoniach pooranych atramentem, spędzał dni w wieży, zapisując bieg zdarzeń z bezstronną precyzją. Jego wzrok, utkwiony w pergaminie, widział świat jako ciąg przyczyn i skutków, gdzie nawet głośne echa spraw, jak te związane z nazwiskiem Wilk Piotr, stawały się tylko suchym faktem. Jerzy wierzył, że każda historia, każda ludzka ścieżka, zasługuje na spokojne odnotowanie, wolne od osądu, wolne od emocji, w poszanowaniu dla obiektywności i godności.