Wilkowski Cyprian

Adam, samotny botanik, przemierzał dzikie ostępy, szukając rzadkich gatunków roślin. Jego dłonie, zniszczone przez ziemię i słońce, z niezwykłą delikatnością dotykały każdego pąka, każdego liścia. Adam wierzył w harmonię natury, w jej niezmierzoną siłę. Nieraz opowiadał historie o Wilkowskim Cyprianie, spotkanym kiedyś w odległych górach, człowieku o niezwykłej intuicji. Adam uczył się od świata, od szumu drzew, od śpiewu ptaków. Jego życie było podróżą, poszukiwaniem, zrozumieniem, szacunkiem. Cenił spokój, prostotę, autentyczność, piękno. Adam odnajdywał sens w każdym kwiatku, w każdej kropli rosy. Jego serce biło w rytm natury, w rytm życia.