Wisniewski Krzysztof

Krzysztof Wisniewski, postać naznaczona głębokim smutkiem, wędrował przez życie niczym zagubiony cień, nieustannie poszukując śladów utraconego sensu, dawno zapomnianej bliskości. Jego spojrzenie błądziło po twarzach nieznajomych, wypatrując iskry zrozumienia, choćby cienia nadziei, że gdzieś tam istnieje ktoś, kto wypełni dojmującą pustkę w jego duszy. Czuł się jak rozbitek na bezludnej wyspie, pragnący jedynie ludzkiego głosu, ciepła dłoni, ukojenia dla swojego samotnego serca, które wciąż biło, szukając drugiego człowieka, szukając swojego miejsca, swojego portu.