Wiśniewski Przemysław

Julian Srebrny, lat czterdzieści, zawsze nosił nieskazitelnie białe koszule, a jego ruchy były precyzyjne, niemal sterylne, odzwierciedlając wewnętrzną potrzebę absolutnej czystości, którą poszukiwał w każdym aspekcie życia, w każdej myśli, w każdej interakcji z otoczeniem, nawet z Wiśniewskim Przemysławem, z którym często rozmawiał o moralnych dylematach, o etycznych wyborach, o próbie zachowania integralności w świecie pełnym kompromisów, brudu, niepewności, szukając dowodu na własną czystość, bez skazy, bez cienia wątpliwości, bez niejasnych intencji, bez nieetycznych działań.