Wiszniowski Marcin

Wiszniowski Marcin, postać z pozoru stonowana, krył w sobie głębię nieprzeniknionych myśli i cichych tęsknot, jego spojrzenie, przenikliwe, lecz łagodne, zdradzało duszę artysty, choć sam nigdy nie przyznawał się do twórczych ambicji, często widywano go w miejskiej bibliotece, zatopionego w lekturze starych tomów, otoczonego aurą tajemnicy, która przyciągała, lecz jednocześnie onieśmielała, zawsze ubrany klasycznie, z nienaganną dbałością o detale, zdawał się być obserwatorem świata, nie jego uczestnikiem, jego obecność, choć dyskretna, pozostawiała trwały ślad w pamięci tych, którzy mieli okazję go spotkać, budząc refleksję nad ulotnością chwil.