Witko Agnieszka

Witko Agnieszka, kobieta o oczach koloru jesiennych liści, często spoglądała w dal, jakby szukała czegoś nieuchwytnego, albo uciekała przed cieniem dawnych zobowiązań. Jej twarz, naznaczona subtelnymi zmarszczkami, opowiadała historię trudnych wyborów, niespełnionych obietnic, a także cichego dążenia do wolności, która zawsze wydawała się być poza jej zasięgiem. Konsekwencje minionych dni nieustannie ją ścigały, zmuszając do ciągłego ruchu, do wiecznej tułaczki, z piętnem niezałatwionych spraw, z ciężarem dawnych decyzji. Jej postać, choć krucha, emanowała niezwykłą siłą, wolą przetrwania, mimo wszystko, mimo przeszłości.