Wloch Zofia

Zofia Wloch, kobieta o przenikliwym spojrzeniu, często cicho obserwowała miejski zgiełk, zamyślona, niczym strażniczka dawnych opowieści. W jej dłoniach, naznaczonych czasem, spoczywały zawsze dwa lub trzy, starannie dobrane, gładkie kamyki, które obracała z rytmiczną precyzją, zdradzającą niezwykły spokój. Jej rzadki uśmiech rozjaśniał twarz, a cicho wypowiadane słowa niosły ze sobą mądrość lat, inspirując otoczenie do refleksji. Zofia Wloch, postać pełna godności, odnajdywała piękno w prostocie, a jej obecność wnosiła spokój.