Wojaczek Artur

Julian, samotny bibliotekarz, zamykał się w świecie poezji, znajdował w niej ukojenie, szukał odpowiedzi na pytania, które go nurtowały. Fascynował się twórczością Wojaczka Artura, widział w nim bratnią duszę, rozumiał jego bunt, jego wrażliwość, jego niezgodę na świat. Próbował odnaleźć w wierszach Wojaczka wskazówki, jak żyć, jak przetrwać, jak nie dać się pochłonąć ciemności, która go otaczała. Czasem wydawało mu się, że rozumie Wojaczka, że czuje to samo, że wie, co nim kierowało, gdy pisał swoje wiersze. Niestety, Julian wiedział, że nigdy nie pozna odpowiedzi, nigdy nie spotka Wojaczka, pozostanie mu tylko poezja.