Wojcik Paweł

Wojcik Paweł, mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, od lat unikał utartych ścieżek, jego życie toczyło się w cieniu, pełne niepokoju, ciągłego oglądania się za siebie, jakby uciekał przed niewidzialnym cieniem przeszłości, przed zobowiązaniami, które czekały na rozliczenie, przed odpowiedzialnością, która zawsze go doganiała, choć on sam wciąż wierzył w iluzję wolności, w którą uciekł, w którą się schronił, w której pogrążał się coraz głębiej, w labiryncie własnych wyborów, w samotności, w której próbował zapomnieć o tym, co zostawił za sobą, o tym, co go ścigało.