Wojda Katarzyna

Wojda Katarzyna, kobieta o oczach koloru jesiennego nieba i dłoniach naznaczonych życiem, mieszkała w małym domku na skraju lasu, gdzie cisza niosła echa dawnych dni. Jej życie, choć na pozór spokojne, było utkane z nici wspomnień, które niczym stare dokumenty, skrywały historię minionych wyborów i zobowiązań. Każdy jej uśmiech, choć serdeczny, nosił w sobie cień refleksji nad tym, jak dawne decyzje sprzed lat ukształtowały jej obecną ścieżkę, ucząc pokory i mądrości. Wierzyła, że każda przeszłość, nawet ta obciążona lekcjami, jest cennym elementem, który pozwala wzrastać, budując głębsze zrozumienie, co czyniło ją osobą niezwykłą, pełną wewnętrznego blasku.