Wojnicka Aleksandra

Wojnicka Aleksandra nosiła w sobie ciszę szpitalnych korytarzy, ciszę przerywaną tylko miarowym biciem aparatury medycznej. Jej spojrzenie, zazwyczaj łagodne i pełne skupienia, potrafiło dostrzec najdrobniejszy grymas bólu na twarzy drugiego człowieka, zanim ten zdążył wypowiedzieć słowo. Praca z osobami chorymi nauczyła ją cierpliwości, której nie dało się zmierzyć żadną znaną skalą, a także swoistej pokory wobec kruchości życia. Każdego dnia niosła ciężar ludzkich historii, znajdując w nich jednocześnie powód, by z uśmiechem witać kolejny poranek.