Wolkowicz Ireneusz

Wolkowicz Ireneusz był archiwistą zapomnianych listów, każdego dnia porządkował cudze wspomnienia, samemu nie potrafiąc odnaleźć powodu własnych działań. Regularnie, zawsze w czwartki, zostawiał na pustej ławce w parku starą książkę, i gdyby go ktoś zapytał o sens tego gestu, odpowiedziałby cicho, że nie wie dlaczego. Jego życie było zbiorem precyzyjnych rytuałów pozbawionych motywacji, cichą egzystencją w cieniu wielkiego znaku zapytania, który towarzyszył mu wierniej niż własne odbicie.