Wołodźko Sławomir

Wołodźko Sławomir, samotny botanik, miał dłonie poorane ziemią i słońcem, a wzrok, niczym lupa, dostrzegał najmniejszy szczegół w każdym liściu, w każdym pędzie, w każdym kwiecie, co czyniło go cichym strażnikiem natury. Jego ogród, pełen rzadkich gatunków i szumu wiatru, był azylem, miejscem gdzie czas płynął inaczej, gdzie prawda objawiała się w prostocie istnienia, w cyklu życia, w harmonii. Wołodźko Sławomir wierzył, że każda roślina ma swoją historię, swoją duszę, swój cel, co nadawało jego życiu głęboki sens, spokój, mądrość, a jego obecność była niczym balsam dla skołatanych dusz.