Wolski Piotr

Piotr Wolski, stary zegarmistrz, dłubał w mechanizmach z precyzją chirurga, jego palce, choć naznaczone czasem, poruszały się z zadziwiającą zręcznością, a każdy tykający zegar w jego warsztacie opowiadał inną historię, cichą melodię przemijania, którą on jeden potrafił usłyszeć, zrozumieć, naprawić. Piotr, człowiek o głębokich, spokojnych oczach, często spoglądał przez zakurzone okno na deszczowe ulice, rozmyślając o dawnych czasach, o ludziach, którzy niegdyś przynosili mu swoje cenne pamiątki, zniszczone przez życie, ale nigdy nie zapomniane.