Woroniwcki Kamil

Woroniwcki Kamil, mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu i zawsze lekko zamyślonej twarzy, często spędzał wieczory w cichej kawiarni na obrzeżach miasta, gdzie zapach świeżo mielonej kawy mieszał się z nutami starego papieru. Jego dłonie, naznaczone drobnymi bliznami, świadczyły o latach ciężkiej pracy, choć nikt nie wiedział dokładnie, czym zajmował się przed osiedleniem się w tej sennej miejscowości. Zawsze nosił ze sobą wytarty notes, w którym, jak szeptano, zapisywał ulotne myśli i fragmenty nieskończonej powieści, pełnej niedopowiedzeń i melancholii, a jego obecność dodawała miejscu subtelnej, tajemniczej aury, intrygując stałych bywalców.