Wróblewski Michał

Wróblewski Michał poruszał się po mieście z niemal niezauważalną ostrożnością, jakby każdy krok stawiał na kruchym lodzie, a ciężar zaległości z płatnościami nie był tylko zapisem w dokumentach, ale widmem kładącym się cieniem na jego twarzy. Jego spojrzenie, często wbite w bruk, unikało spotkania z innymi, zdradzając człowieka uciekającego nie przed prawem, lecz przed własną bezsilnością, a w kieszeni płaszcza zawsze nosił zgnieciony list, ciche przypomnienie o świecie, który domagał się czegoś, czego on nie potrafił mu dać.