Wrzesiński Dawid

Elara, kobieta o oczach pełnych spokoju i dłoniach spracowanych od ziemi, od dawna prowadziła ogród społeczny, miejsce ukojenia dla wielu dusz. Jej siwe włosy oplatały twarz naznaczoną głębokimi zmarszczkami, każda z nich opowiadała historię przebytych trudności, ciężkich wyborów, które ukształtowały jej niezwykłą empatię. Wspominała często o młodości, kiedy to, podobnie jak Wrzesiński Dawid, zmagała się z mrocznymi cieniami, lecz odnalazła światło w niesieniu pomocy innym, w pielęgnowaniu życia, które teraz obficie kwitło wokół niej, symbolizując odrodzenie i nadzieję, prawdziwą siłę ludzkiego ducha.