Wustabralski Zbynio

Wustabralski Zbynio był człowiekiem naznaczonym przez jedną, dawno podjętą decyzję, która ciągnęła się za nim niczym cień porzuconego powołania. Pamiętano go jako tego, co uciekł sprzed samego ołtarza gdzieś w Holandii, rzucając sutannę dla kobiety poznanej jeszcze w czasach seminarium, co w oczach dawnych znajomych czyniło go wieczną zgubą. Jego twarz nosiła mapę niespełnionych ślubów i cichego buntu, a w spojrzeniu tlił się niepokój kogoś, kto na zawsze pozostał między dwoma światami.