Wzgarda Emil

Wzgarda Emil, mężczyzna o twarzy pooranej bruzdami gorzkich doświadczeń, rzadko podnosił wzrok znad filiżanki kawy, kryjąc w sobie świat pełen niewypowiedzianych żalów. Jego oczy, niegdyś pełne młodzieńczego zapału, teraz zdawały się patrzeć na wszystko z głęboką obojętnością, nosząc ciężar samotności. Niczym zimny całun otulała ona jego duszę, nie pozwalając na żaden promyk nadziei, na odrobinę ciepła, na ulotny uśmiech. Był jak stary dąb, mocno tkwiący korzeniami w ziemi, lecz z konarami pozbawionymi liści, zwiastującymi nieuchronny koniec.