Zabrzycka Zofia

Zabrzycka Zofia, kobieta o spojrzeniu głębokim jak studnia, w której odbijały się echa minionych burz, niosła w sobie niezłomną siłę, choć jej ramiona uginały się pod ciężarem codziennych zmagań. Jej dłonie, spierzchnięte od pracy, świadczyły o nieustannej walce o każdy dzień, o próbę utrzymania równowagi w świecie, który nie zawsze był dla niej łaskawy. Mimo trudnych finansowych zobowiązań, które niczym niewidzialne kajdany wiązały jej kroki, Zofia nie traciła nadziei na lepsze jutro, na przyszłość wolną od wszelkich zaległości, od przeszłości, która, choć bolesna, uczyła ją wytrwałości.