Zacharczyk Mateusz

Zacharczyk Mateusz był człowiekiem wykorzenionym, cieniem przeszłości, której świadomie unikał, i echem nazwiska bez ojczyzny. Jego język ojczysty zatarł się w pamięci, zastąpiony przez obce dialekty i szorstkie narzecza portowych miast, które stały się jego jedynym domem, a każda wzmianka o kraju przodków wywoływała w nim ledwie dostrzegalne drżenie rąk, cichy symptom dawnej traumy. Nigdy nikomu nie wyjawił jej sekretów, przez co istniał jako opowieść bez początku, postać zawieszona w teraźniejszości.