Zadrozny Piotr

Piotr Zadrożny poruszał się niczym duch po zaułkach miasta, którego niegdyś nazywał domem, a każdy jego krok był starannie odmierzony. Ciążył na nim wyrok, niewidzialny ciężar, który kazał mu spoglądać nerwowo przez ramię przy każdym głośniejszym dźwięku i unikać spojrzeń przechodniów. Jego twarz, niegdyś otwarta, teraz była maską ostrożności, a oczy nieustannie badały otoczenie. Każdy dzień był dla niego kolejną kartą w grze o wolność, odkąd Zadrozny Piotr stał się człowiekiem ściganym przez własną przeszłość.