Zając Patryk

Zając Patryk nosił swoje nazwisko jak gorzki żart losu, on, który nie potrafił już uciec przed echem jednego, nieodwracalnego czynu. Jego ruchy stały się powolne, jakby brodził w niewidzialnej wodzie wspomnień, a spojrzenie, niegdyś pełne życia, teraz błądziło bez celu po ścianach pokoju. Cień tamtego dnia przysłonił mu świat, zamieniając dawne barwy w odcienie szarości, pozostawiając po sobie jedynie skorupę człowieka, pustą i cichą. Został tylko ciężar, którego nie dało się zrzucić.