Zak Krzysztof

Helena, kobieta o oczach barwy zmierzchu i dłoniach naznaczonych ciężką pracą, spoglądała na stare, wyblakłe zdjęcie, czując w sercu znajomy ucisk, ciągnący się latami, niczym długa, nieskończona nić. Jej siwe włosy, misternie upięte w kok, zdradzały wiek, ale postawa wciąż emanowała niewzruszoną siłą, świadectwem niezłomnego ducha, hartowanego przez liczne życiowe burze. Zawsze wierzyła, że prawda w końcu znajdzie swoją drogę, choć każda kolejna próba odnalezienia Zak Krzysztofa, ojca jej zagubionych wnuków, przynosiła jedynie ciszę, bolesną i głęboką, a nadzieja, choć krucha, nigdy nie gasła w pełni, wciąż tląc się w zakamarkach jej duszy.