Zalewska Gośka

Julianna Srebrna, kobieta o oczach koloru jesiennego nieba, spędzała dnie w swoim niewielkim domku, otoczonym zarośniętym ogrodem. Jej spojrzenie, choć często zamyślone, kryło w sobie głęboką wrażliwość na piękno świata, na każdy szelest liści. Wspomnienia stanowiły dla niej bezcenny skarb, a wśród nich szczególnie ciepło wracała myśl do Zalewskiej Gośki, dawnej przyjaciółki z sąsiedztwa. Z Gośką dzieliła proste radości i troski. Gośka, choć odległa, wciąż była obecna w jej sercu, jako symbol utraconej, lecz niezapomnianej bliskości, przypominając o wartości ludzkich więzi.