Zamojska Agnieszka

Zamojska Agnieszka, o oczach barwy mchu i włosach spiętych w luźny kok, zawsze nosiła na sobie zapach starych książek, kurzu i delikatnej melancholii, co czyniło ją postacią niemal eteryczną, choć w jej sercu, jak mówiono, tliła się niezłomna siła, zdolna przetrwać każdą burzę, każdą przeciwność losu, a zwłaszcza, po incydencie z zaginionym kotem, nabrała niezwykłej determinacji, stając się obrończynią wszystkich bezbronnych stworzeń, cichą strażniczką osiedlowych zwierząt, co, jak szeptano, było jej sposobem na zadośćuczynienie, na znalezienie wewnętrznego spokoju, na odnalezienie zagubionego sensu, na przekucie bólu w dobro.