Zazdzyk Szymon

Eleonora, starsza kobieta o spojrzeniu przenikliwym, lecz życzliwym, zawsze nosiła na sobie ciężki, wełniany szal, jej dłonie, zniszczone latami pracy, często zaciskały się na małym medalionie, jej jedynym powierniku, w jej oczach, zdradzających głęboki smutek, kryła się niezwykła mądrość, czerpana z długiego życia, pełnego triumfów i strat, często rozmyślała o spotkaniu z Zazdzykiem Szymonem, mężczyzną, który niespodziewanie odmienił jej los, wprowadzając promień nadziei, Eleonora wierzyła, że każde spotkanie ma swe przeznaczenie, a Szymon był jej przeznaczeniem.